Voor ik zwanger werd wist ik al dat ik graag borstvoeding wilde gaan geven.
Het leek mij het natuurlijkste en gezondste voor je kindje om te kunnen geven. Daarnaast is het natuurlijk heel mooi meegenomen dat het de kans op o.a. borstkanker verkleind en het schijnt dat je dan ook sneller weer op je gewicht bent.
Toen ik eenmaal zwanger werd en de uitgerekende datum naderde stond ik er nog steeds hetzelfde in, ik zou zeker weten borstvoeding geven, met wel een klein stemmetje in mijn hoofd van: “wat als het nu niet lukt?“. Maar ik zou er gewoon alles aan willen doen om het wel te laten slagen! Mijn verloskundige is ook lactatiekundige en de kraamhulp die we hadden was opgeleid door de verloskundige, dus dit zou helemaal goed komen!
Uiteindelijk heb ik ook borstvoeding mogen geven en doe ik dit tot op de dag van vandaag nog steeds.
Mijn zoontje is op het moment van schrijven 8 maandjes oud, en we gaan nog lekker even door. De weg ernaar toe was niet makkelijk voor mij. Ik heb echt respect gekregen voor de moeders die borstvoeding geven en doorzetten ondanks de pijn, tepelkloven en borstontstekingen. En ik gun het iedereen waarbij het wel in 1x makkelijk gaat! Ik heb borstvoeding geven in het begin ervaren als ontzettend pittig! De allereerste keer niet trouwens. Dat was zo bijzonder, hoe de kleine uit zichzelf de tepel zoekt, aanhapt en gaat drinken!Veel moeders zeiden; geef het een week of 2 en dan ben je door de pijn en tepelkloven heen.
Dat duurde bij mij wel een weekje langer... Aanhappen en drinken bleef wel 3 weken lang echt pijnlijk.
Laat ik er wel bij zeggen dat ik echt hele goede begeleiding heb gehad en vooral ook heel veel steun! En die steun en mijn eigen volharding hebben mij erdoorheen geholpen. Ik denk zelf, je kan nog zo’n goede theorie krijgen over hoe het allemaal werkt in de praktijk maar zonder die emotionele en positieve steun is het niet te doen! Ohja en zonder speciale pads voor de tepelkloven ook niet, wat een verlichting geven die.
Na die eerste keer aanhappen moet het nog echt op gang komen, en komen er regeldagen en wat al niet meer.
Mij werd geadviseerd door verloskundige en kraamhulp om zo vaak mogelijk aan te leggen wanneer hij erom vroeg, het voeden op verzoek. Dus dit deed ik braaf, alles om het te laten slagen. Mijn man vond het erg spannend. Hij liep met de onzekerheid rond of de baby wel genoeg melk binnen kreeg en hoeveel hij dan precies had gedronken. Want dit weet je gewoon niet als je borstvoeding geeft. Ik had er alle vertrouwen in dat de natuur zijn werk zou doen en mijn baby genoeg zou drinken. Mijn moedergevoel.
Toen ik na 3 weken eindelijk zonder pijn mocht voeden kreeg hij te weinig binnen...
Dit dachten we omdat hij vaak met aanhappen en drinken weer los liet en vervolgens heel hard huilde en dan weer probeerde te drinken. De wijkverpleegkundige van het consultatie bureau was bij ons thuis geweest en had hem gewogen en het bleek dat hij wel iets te licht was. Opnieuw gaf de lactatiekundige ons veel vertrouwen dat het goed zou komen en ze adviseerde om na het voeden beide kanten zo’n 8 minuten lang te kolven. Het was een dagtaak maar nog steeds wilde ik zelf doorgaan. Het is in verhouding maar zo’n korte periode op je leven wat je moet “opofferen”, als je het al zo zou voelen. En het brengt zoveel voordelen mee voor je baby.
Het voeden ging na verloop van tijd steeds beter en na 3 maanden had ik het echt op de rit.
Ik bleef voeden op verzoek. Ik weet nog steeds niet waar die pijn van de tepel vandaan kwam want er was geen tepelkloof te zien. Achteraf denk ik zelf dat het de toeschietreflex was die ik voelde. Ik ben geen mietje en heb een behoorlijk hoge pijngrens, de bevalling zou ik zo weer overdoen en zwanger zijn vond ik ook echt wel te doen. Maar met de borstvoeding heb ik toch wel even gestruggled. Zo zie je maar dat je het van te voren echt niet kan bedenken en de ervaring voor iedereen weer anders is.
Zoek goede begeleiding en steun! Ook van de mensen om je heen!
Wat ik achteraf gezien zelf eerder zou doen, is een handkolf aanschaffen en bij een gevoelige tepel de melk afkolven zodat de tepel tijd heeft om te genezen, als dit tenminste mogelijk is. Een tepelhoedje werd niet geadviseerd maar heb ik zelf nog wel geprobeerd. Tegen de pijn hielp dit bij mij ook niet. De tip die ik wil geven is: zoek echt goede begeleiding en steun! Lees je van te voren goed in over borstvoeding. Als je weet hoe bijzonder het allemaal in elkaar zit en welke voordelen het heeft dan wil je toch alleen maar zelf voeden? Tenminste, ik wel!
Liefs Susan
Susan, 38, eigenaar van haar eigen beautycentrum https://www.susanskinandmore.nl/ sinds juli 2022 moeder van een zoon en geeft borstvoeding.